Rozdział IX

Uszliśmy ledwie parę kroków, kiedy nagle poczułam delikatny ból w okolicy dłoni, którą akurat trzymał Jón. Odruchowo uwolniłam się z jego ręki i spojrzałam na nią, zastanawiając się o co chodzi. Okazało się, że po obu strona palca wskazującego, w jego grubszej części, widnieją małe siniaki.
-Co się stało?- zapytał zatroskany i nie czekając już na odpowiedź, ujął moją dłoń, żeby samemu się jej przyjrzeć -Skąd to masz?- zapytał przyglądając się fioletowo-niebieskim plamkom
-Nie wiem...- odpowiedziałam. I przez chwilę rzeczywiście było to zgodne z prawdą. Przez chwilę, bo cały czas intensywnie myśląc o tej sytuacji, doznałam wreszcie olśnienia. Na tą myśl zagryzłam tylko dolną wargę i zaczerwieniłam się.
-Zarumieniłaś się. Chyba jednak coś kręcisz...- zagadnął podejrzliwie Jón, od razu wyłapując zmiany na mojej twarzy. A ja tymczasem jednym, zgrabnym ruchem upomniałam się o swoją rękę. Zerknęłam na nią jeszcze raz, by przyjrzeć się kształtom siniaków i ich umiejscowieniu i tym sposobem upewnić się w swoich podejrzeniach. A widząc, że on nadal czeka na odpowiedź, westchnęłam...
-No... ojej no... To się stało wczoraj wieczorem... Po prostu przypadkowo się ugryzłam- odpowiedziałam mu nie pewnie, nie do końca szczerze i bez zbędnych szczegółów. Nie wiem dlaczego, ale nie potrafię tak swobodnie rozmawiać na Te tematy..
-Ugryzłaś się? Niechcący? Ale jakim cudem? Kiedy?- nie dawał mi spokoju. Zrozumiałam więc, że nie mam wyjścia...
-Ok...- wzięłam głęboki oddech, jakbym miała właśnie wyznać jakąś winę -Ostrzegałeś mnie wczoraj żebym nie była za głośno... Pamiętasz? A ja... Gdybym się w ostatnim momencie nie ugryzła w tą cholerną rękę to...- mówiłam to właściwie nie do niego, tylko do panoramy Kotliny Jeleniogórskiej na którą teraz patrzyłam, tym samym stając do Jón'a tyłem. Tak było mi łatwiej.
-A więc o to chodzi...- zaśmiał się ciepło -Oj Eliza, Eliza...-Odwróciłam się, a on podszedł do mnie i spojrzał prosto w oczy.
-Nie rozumiem. Nie podobało ci się?- zapytał strasznie poważnie. Zatkało mnie.
-Nie no... Nie o to chodzi. Ja po prostu...- nie wiedziałam co powiedzieć. Na szczęście Jón w porę mi przerwał...
-Czyli jednak ci się podobało?- jego twarz znowu się rozpogodziła, a ja spojrzałam na niego wymownie, bezwiednie zgryzając wargę. Była to dla niego jednoznaczna odpowiedź
-Chodź tu...- powiedział kręcąc głową i łapiąc za biodra przyciągnął mnie do siebie, żeby obdarzyć długim, soczystym pocałunkiem, podczas którego jego nieokiełznane ręce zawędrowały na moje pośladki, gdzie z lubością się rozpanoszyły.
Było to tak wciągające, że kompletnie zapomniałam, że stoimy właśnie na środku wcale nie słabo uczęszczanego szlaku. I to w biały dzień!
-Wiesz. Jesteś dla mnie prawdziwą zagadką. Ta twoja nieśmiałość jest naprawdę pociągająca...- powiedział  po chwili opierając się o moje czoło -...ale chyba nie jest ci z tym łatwo co?-
No i po romantyźmie... Natychmiast się od niego osunęłam. Jak mógł w takim momencie o to pytać?!
-Przepraszam.  Nie powinienem...- zareagował od razu. Najwyraźniej zrozumiał swój błąd.
-Po prostu już chodźmy- poprosiłam zrezygnowana i nie czekając dłużej ruszyłam przed siebie. Jón od razu mnie dogonił i przez pewien czas szliśmy tak w kompletnej ciszy.
W pewnym momencie nie wytrzymał i nieśmiało złapał moją dłoń. A kiedy wyczuł, że się nie bronie, ścisnął ją mocniej. W sumie to lubię jak mnie trzyma i tak naprawdę już nie byłam na niego zła.
Tymczasem znów zabolało. Oboje już zdążyliśmy zapomnieć o tych siniakach, dlatego najpierw spojrzał na mnie ze zdziwieniem, ale po chwili przeprosił całując obolałe miejsce i zaproponował, że stanie z mojej drugiej strony, żeby móc trzymać zdrową rękę.
-Jestem już duża. Poradzę sobie- odpowiedziałam z przekorą, ale on to zbagatelizował i po chwili szedł już u mojego drugiego boku
-Nie wątpię. Ale może... ja sobie nie poradzę?- wyjaśnił swoje zachowanie, puszczając do mnie oczko. Spojrzeliśmy na siebie i po chwili oboje wybuchnęliśmy śmiechem. A atmosfera całkiem się już oczyściła.
Po jakiejś godzinie od wyjścia ze schroniska, dotarliśmy do pewnych skał. Miały ciekawe kształty i były dosyć wysokie. A najciekawsze, że wyrastały tak nagle, na płaskim i łysym już na tej wysokości grzbiecie. Po chwili przypomniałam sobie, że już tu kiedyś byłam i że skały te nazywają się... Trzy Świnki, co bardzo rozśmieszyło Jón'a. Od razu nabrał ochoty żeby się  tam wspiąć. A że ja też lubiłam takie rzeczy, wybraliśmy się tam razem. Wejście wbrew pozorom nie było takie trudno. Przynajmniej na niektóre ich elementy. Jeśli ktoś jest sprawny i nie ma lęku wysokości - nie powinien mieć z tym żadnego problemu. Niedługo potem, jako jedni z niewielu, postanowiliśmy zrobić sobie przerwę na ich szczycie. Choćby dla pięknego widoku (A było stąd widać całą Szklarską Porębe i wszystkie góry stanowiące przedgórze Karkonoszy. Wśród nich nawet Chojnik - czyli zamek na którym byliśmy wczoraj. A za nim, w oddali, samą Jelenią Górę).
 No i w końcu znaleźliśmy też coś, co nas łączy.
Do Jón'a przyszedł nagle jakiś mms. Odczytał go i powiedział że pilnie musi gdzieś przedzwonić. A ja już nawet o nic nie pytałam. Napiłam się tylko wody, a że słońce przyjemnie grzało i praktycznie nie było wiatru - odpięłam sobie nogawki spodni, tak że z długich stały się prawie szortami i zdjęłam sweter, który podłożyłam pod głowę i położyłam się wygodnie na plecach. Zamknęłam oczy i wdychałam przyjemne, górskie powietrze, wsłuchując się w jego szwedzki. A kiedy znowu na niego spojrzałam, zauważyłam, że wyraźnie miał problem ze skupieniem się na rozmowie. Siedział cały czas w moich nogach, bo nie było tu zbyt dużo miejsca i pomimo powagi sytuacji, w której się znajdował, wolną rękę bez ostrzeżenia położył mi na łonie, by potem powoli przesunąć ją pod bluzkę, gdzie zaczął delikatnie głaskać nagi brzuch. Ani na chwilę jednak nie spojrzał w moją stronę. Choć widziałam jak ze sobą walczy. W końcu nie wytrzymał. Wstał i odsunął się, żeby spokojnie dokończyć rozmowę.
Skała była twarda, więc szybko zrobiło mi się nie wygodnie. Jón nie wracał, więc obróciłam się na brzuch i z nudów zaczęłam grzebać we własnej komórce. Nagle usłyszałam odgłos aparatu. Tym razem zdecydował się zrobić mi zdjęcie z zaskoczenia. Chciałam wstać, ale poprosił żeby została w pozycji leżącej. No i tak walnął mi kolejną już na tej wycieczce sesję. Przemieszczałam się z brzucha na plecy, a potem na kolana. Cały czas robiąc wszystko co chciał. Sama nie wiem czemu tak jest, ale kiedy robi mi zdjęcia, wyraźnie rozkazuje, a ja te wszystkie rozkazy spełniam już praktycznie bez słowa. Jestem wtedy jak w transie...
Kiedy wreszcie skończył, zeszliśmy na dół i ruszyliśmy w dalszą drogę. Zaczęłam się w sobie zbierać i pomimo nieśmiałości, w końcu postanowiłam zadać nurtujące mnie od jakiegoś czasu pytanie
-Jón. Czemu ty właściwie cały czas robisz mi zdjęcia? To znaczy... czemu tylko mi? Przecież masz tu tyle pięknych krajobrazów dookoła?-  zapytałam, choć nie byłam pewna, czy powinnam
-Nie interesują mnie krajobrazy. Jeśli chcesz wiedzieć. To znaczy interesują, ale nie takie jak myślisz- odpowiedział spokojnie, przejeżdżając wzrokiem po całym moim ciele. A ja odczułam to spojrzenie bardzo realistycznie, gdyż natychmiast przeleciały po mnie ciarki.
-Aha...- odpowiedziałam tylko i nic już więcej nie mówiłam. Sama nie wiedziałam co o tym myśleć...
Niedługo potem doszliśmy do schroniska na Szrenicy. Drugiego najpopularniejszego szczytu w Karkonoszach. Choć wbrew pozorom, drugim najwyższym wcale już nie był.
Stamtąd było już widać Halę Szrenicką i kolejne schronisko. I tak mieliśmy tamtędy przechodzić, więc postanowiliśmy nie zatrzymywać się tutaj, na górze, tylko od razu podejść na halę Choćby dlatego. że wydawała się bardziej sielska. Jest tam przestrzeń i zielona trawa. Tutaj było z kolei dosyć buro i wąsko. No i dużo więcej turystów, jak się okazało.
W tym drugim schronisku właśnie, zdecydowaliśmy się zjeść też obiad. Była 13, więc akurat dobra godzina na coś konkretniejszego. Oczywiście każdy zamówił sobie jak zwykle co innego. Zjedliśmy na tarasie, a potem z dala od wielu innych ludzi, którzy z powodu aury, wpadli na podobny pomysł, rozłożyliśmy się na tej górskiej łące. Idealne miejsce na relaks...