Rozdział VI

-Ty na prawdę ślicznie wyglądasz!- powtórzył całkiem poważnie, patrząc jak moszczę się pod śpiworem.   -Naprawdę dziękuję- odpowiedziałam zabawnym tonem, chcąc odebrać jego słowa jako miły żarcik. On tym czasem rozglądnął się dookoła. Większość ludzi już spało. Tylko jakaś grupka nadal siedziała przy stole. Z tym że prawie na drugim końcu sali
-Poczekaj- powiedział i po raz kolejny wyjął aparat
-No co ty. Będziesz mi tutaj robił zdjęcia? Teraz?- zapytałam naprawdę zaskoczona. W końcu było już późno, a ja siedziałam w samej piżamie
-Już ci mówiłem że to lubię- odpowiedział, skupiony na swoim sprzęcie. Ustawił go i przykląkł na brzegu naszego posłania, tak, bym znalazła się tuż przed nim i wtedy zrobił mi kilka fotek
-Nie uśmiechaj się- powiedział stanowczo. To był odruchowy uśmiech, który teraz na jego życzenie wymazałam ze swojej twarzy, choć nie było to łatwe. Kolejne fotki...
-Odkryj się trochę- poprosił, a ja nie wiedziałam jak mam to zrozumieć -Odsuń śpiwór- wyjaśnił. Wykonałam więc polecenie. Pstryk -A teraz zegnij nogi... i przysuń je do siebie-
-Tak?-  zapytałam, reagując dopiero po dłużej chwili.

-Tak. Dokładnie- odpowiedział i znowu pstryknął -Rozłóż teraz kolana na boki, ale powoli, nie odrywając od siebie stóp-
To była kolejna dziwna prośba, ale spełniłam ją, zaczynając wyczuwać w sobie delikatne podniecenie. Pstryk...
-Świetnie... Zostań tak. Tylko... podnieś do góry ręce. O tak i złap się za nadgarstki. Umieść je teraz za głową, tak jakby ktoś ci je tam przywiązał... Właśnie...- wszystko to mówił dosyć cicho. Pewnie dlatego żeby ''nie przeszkadzać'' innym. A ja wykonywałam jego polecenia, czując się coraz ciekawiej
-Super. Jak się czujesz?- zapytał cały czas robiąc mi zdjęcia. Czyżby się domyślał?
-Dobrze- odpowiedziałam zgodnie z prawdą
-Ok. To teraz wypnij tułów. Tak jak być chciała się uwolnić, ale pamiętaj, że wciąż masz skrępowane ręce i nogi. Zamknij oczy, jeśli chcesz...-
Zastanawiałam się, jak w ogóle się za to zabrać. Zamknęłam więc te oczy, jak radził i wyobraziłam sobie ową sytuacje, a moje ciało już całkiem naturalnie uniosło się do przodu
-Świetnie. nie otwieraj ich i nic już nie mów...- czekałam posłusznie. Usłyszałam teraz długą serie pstrykań. W końcu ucichła, ale on nadal się nie odzywał...

Nagle na swoich ustach poczułam coś wilgotnego. Otworzyłam oczy i zobaczyłam że jego twarz jest tuż przy mojej. Znajdował się teraz pomiędzy moimi rozwartymi nogami, przyciskając ciałem moje stopy, a jego ręka przytrzymywała mi dłonie, żebym i ich nie mogła ruszyć. Ustami zaczął wymuszać, żeby otworzyła swoje, a potem poczułam, jak jego język zakrada się do środka. Zaczynamy się całować. Mój mimowolnie wtóruje jego własnemu i wzajemnie się teraz o siebie ocierają. Zrobiło mi się gorąco. Trochę sie na początku przestraszyłam. Ale było tak przyjemnie, że nie chciałam tego przerywać. Jedna jego dłoń, cały czas przytrzymywała mi ręce, w pozycji nad głową. Druga zaś ujmowała policzek. Nagle przerwał. Popatrzył na mnie tak, jak lubiłam najbardziej, a potem zbliżył się do ucha, tak, że czułam szorstkość jego brody               -Dziękuje. Jesteś świetną modelką- wyszeptał i na koniec czule pocałował jeszcze moją zaplastrowaną skroń. Potem się odsunął. Serce waliło mi jak młotem. Patrzyłam jak siada na brzegu ''łóżka'' i patrzy na mnie zadowolony. Aparat już dawno wyłączony, stał sobie spokojnie obok plecaka. Chciałam coś powiedzieć, ale otworzyłam tylko usta. Teraz już wiedziałam jak to jest...

Nagle zadzwonił telefon -Przepraszam- wycedziłam i odebrałam go, jak najszybciej, żeby nie robił hałasu. To była moja siostra. Okazało się, że jest na wakacjach-niespodziance, na drugim końcu świata. Chłopak jej to zafundował. Zadzwoniła zapominając o różnicy czasowej. Chciała się tym pochwalić i oznajmić, że z tego względu do Wrocławia wróci dopiero za jakieś półtora tygodnia. Słuchając jej relacji, patrzyłam kątem oka, jak Jón wstaje, podchodzi do pustej już lady restauracyjnej i wspina się na nią, by coś zza niej wyciągnąć. Jego wypięty teraz tyłek, w samych bokserkach, wyglądał niesamowicie kusząco. Z tego powodu, oraz z faktu, że bez pytania szpera w mieniu schroniska, kompletnie przestałam słuchać mojej rozmówczyni. Musiałam ją poprosić o powtórzenie...

Jón wrócił tym czasem do naszego kącika, niosąc w ręce dwa kieliszki. Położył je na ziemi i otworzył swój ''worek Świętego Mikołaja'', by wyjąć z niego butelkę złotego szampana i otwieracz oczywiście. Posłałam mu spojrzenie - czego ty tam jeszcze nie masz? A on z triumfalnym uśmiechem wyjął jeszcze opakowanie dorodnych truskawek. Otworzyłam usta ze zdziwienia, znów nie słuchając siostry
-Słuchaj, przepraszam cię, ale... nie jestem w stanie już z tobą rozmawiać. Zaraz tutaj padnę (ze zmęczenia oczywiście)- poinformowałam ją, puszczając w tym samym momencie oczko do Jóna. Nie żeby mnie nudziła, ale rzeczywiście było już późno. Nie chciałam przeszkadzać innym śpiącym, no i... i tak nie mogłam się z wiadomego powodu skupić. Ale nie chciałam też sprawiać jej przykrości. Dlatego rozegrałam to w taki właśnie sposób. Zrozumiała mnie na szczęście i pożegnałyśmy się umawiając na kolejną rozmowę. Tym razem o bardziej odpowiedniej porze. 

Odłożyłam telefon i będąc już od jakiegoś czasu w pozycji - po turecku, spojrzałam na Jóna, który właśnie podał mi kieliszek ze złotym napojem
-Ukradłeś je?- zapytałam podejrzliwie, wskazując twarzą na ladę, za którą wcześniej grzebał
-A wyglądam na złodzieja?- spojrzał zawadiacko
-Nie... ale...- chciałam kontynuować, ale on mi przerwał
-To nie zadawaj głupich pytań. Zaufaj mi. Wiem co robię- zapewnił mnie spokojnie się uśmiechając i zgodnie z tradycją stuknął swoim szkłem o moje, by następnie opróżnić je do dna. Patrzyłam na niego jeszcze chwilę, przypominając sobie jak bardzo - ''zaufanie'' - to ważne w naszej... a szczególnie w mojej sytuacji słowo i też się napiłam. Po chwili Jón otworzył truskawki i nalał nam szampana po raz drugi, pytając o telefon, który przed chwilą odebrałam. I to na niego zeszła teraz cała rozmowa, a atmosfera mimo intymności i procentów, na chwilę znów stała się luźna, jak między najzwyklejszymi kumplami...