Rozdział X

Położyliśmy się pod lasem. Z dala od hałasów schroniska i wyciągu krzesełkowego. Nie mieliśmy co prawda koca, ale Jón wyciągnął te swoje składane karimaty. Kiedy już się na nich położyliśmy, świat zamienił się w szwedzką sagę. Jón opowiedział mi co nieco o swoim dzieciństwie. Co prawda urodził się w Trójmieście, bo stamtąd pochodzi jego polska rodzina, ale wychowywał się w samym Sztokholmie. Wiele czasu spędzał też u dziadków, mieszkających nad jeziorem, niedaleko Uppsali.
Domy z bali otoczone wiecznie zielonymi sosnami i szerokie, błękitne wody jeziora. Zimą idealne miejsce na łyżwy, bądź oglądanie zorzy polarnej, a latem wbrew pozorom jest tam na tyle ciepło, że można się nawet kąpać. Ludzi ledwie garstka. Żadnych Maców, ani innych fast food-owych restauracji, a w zamian za to świeżo upieczony chleb i ryba - wędzona na śniadanie, gotowana w zupie, na obiad i pieczona na ognisku, na kolacje.
-Może się znudzić, ale smak jedyny w swoim rodzaju- tak Jón zakończył swoje wspomnienia.
-Uwielbiam ryby...- odpowiedziałam zgodnie z prawdą, choć to zdanie miało także szersze znaczenie. A kiedy jeszcze puścił jakąś muzykę z tamtych stron, poczułam się prawie jakbym tam była. Tak... To właśnie było moje marzenie. Nie jakiś tam Paryż, Nowy Jork, czy Kalifornia, ale zwykła, cicha wioska, zimą przykryta śniegiem, a latem ukazująca swoje dzikie, nienaruszone przez człowieka, przepełnione zapachem igliwia otoczenie...
-Obudź się!- usłyszałam nagle ciche szeptanie. Otworzyłam powoli oczy i poczułam się strasznie zaspana. On tymczasem leżał na boku obok mnie, jedną ręka opierając sobie głowę, a drugą głaskając mnie po policzku.
-Co się stało?- zapytałam przeciągając się odruchowo.
-Nic. Po prostu powinniśmy już schodzić, bo jeszcze trochę i zastanie nas tu zmrok... A ja choćbym nawet i chciał, nie mogę tu zostać na kolejną noc. Jutro muszę być we Wrocławiu- powiedział rozbawiony. A ja natychmiast usiadłam
-Co? A która godzina?- zapytałam przestraszona.
Okazało się, że spałam prawie dwie godziny. Jón też zasnął, ale na krótko. Nie powiedział jednak, co robił potem.
W końcu się zebraliśmy i czerwonym szlakiem ruszyliśmy do Szklarskiej Poręby.
Na swojej drodze mieliśmy jeszcze wodospad, zwany Kamieńczykiem. Wstęp jest tam płatny, ale to grosze. Stwierdziliśmy więc, że skoro już tam jesteśmy, to czemu by nie zajrzeć. Dostaliśmy śmieszne kaski i dopiero w nich mogliśmy wejść na schody prowadzące w dół, do wąwozu rzeki Kamiennej, której jest on częścią. Były bardzo wąskie, więc musieliśmy iść gęsiego. Miałam dzięki temu chwilę dla siebie. Przypomniał mi się wtedy mój świeży jeszcze szwedzki sen, kiedy nagle... znów się obudziłam.
Tym razem jednak do pełnej przytomności nie przywróciła mnie przyjemna pobudka (w końcu przecież tak na prawdę nie spałam), a upadek. Nie wiem... musiałam źle stanąć, albo ziemia się nagle przechyliła? Po prostu zaczęłam lecieć w dół jak długa. Nie trwało to jednak zbyt długo, ponieważ niedaleko przede mną schodzili też inni ludzie i to na nich się zatrzymałam. Szczęście, że i oni przeze mnie nie stracili równowagi.
Jón oczywiście po chwili był przy mnie, a kiedy okazało się, że sama nie dam rady wstać, po prostu wziął mnie na ręce i zaniósł z powrotem na górę. Tam posadził na najbliższej skale i ściągnął plecak. Najbardziej bolała mnie noga, więc to jej przyjrzał się najuważniej. Ostukał ją, próbował ostrożnie zginać i przez cały czas pytał o moje odczucia. Bolało jak cholera! Wyciągnął apteczkę i opatrzył krwawiące otarcia, a potem,
po chwili zastanowienia, wyjął z niej jeszcze coś w rodzaju składanej szyny i bandaże. Ową szynę rozprostował i przyłożył mi do łydki, gdzie kazał przytrzymać, a potem owinął ją mocno bandażem, tak żeby bez interwencji mojej ręki, sama usztywniała mi nogę. Powiedział, że to dla pewności. Jeśli jest złamana to konieczne. Jeśli nie to i tak nie zaszkodzi. Byłam zaskoczona, że ma tak profesjonalne rzeczy przy sobie.
W takich przypadkach najbardziej dochodziło do mnie jak słabo go znam...
No to się cudownie wpakowałam. Pomyślałam, zastanawiając się, co mnie teraz czeka z tą nogą. Tym czasem Jón zadzwonił po pogotowie. Najpierw rozmawiał z nimi dość spokojnie, ale potem nagle się zezłościł. Okazało się, że najwcześniej mogą tu być za dwie, lub nawet trzy godziny. Był tak wkurzony... najwyraźniej mając już podobne doświadczenia w Polsce, że nie bacząc na mój sprzeciw, po prostu wziął mnie na ręce i w ten sposób zamierzał dojść przynajmniej do Szklarskiej. Dowiedział się, że to ''tylko'' 40 minut drogi. A mi nie podobało się to, po pierwsze ze względu na ból, który tym wzmożył, a po drugie wiedziałam, że przecież nie da rady tak długo. Na szczęście po jakichś 10 minutach sam to zrozumiał i kiedy znalazłam się wreszcie na stabilnym podłożu, podjechało do nas jakieś auto. Okazało się, że to ktoś z obsługi, kto był świadkiem mojego wypadku. Zaproponował podwózkę aż do szpitala. Spadł nam jak z nieba, bo ten znajdował się przecież na drugim końcu Jeleniej Góry.
Dojazd zajął nam jakieś pół godziny. Tylko dlatego że w Kotlinie Jeleniogórskiej istnieje coś w rodzaju obwodnicy. Dzięki niej, ze Szklarskiej Poręby do centrum miasta, można się dostać bez konieczności przejeżdżania przez zakorkowane osiedla, znajdujące się bliżej Karkonoszy. Nasz cel był jednak jeszcze dalej. Prawie na przeciwległych obrzeżach, więc korków tak, czy siak nie uniknęliśmy. Po przyjeździe okazało się, że nadal nie mogę stać na tej nodze, więc kiedy Jón doprowadził mnie w końcu do budynku usiadłam na wózku inwalidzkim. Zgodnie z zasadami zarejestrowaliśmy się i czekaliśmy na swoją kolej.
Po jakiejś półtorej godziny czekania, badań i zabiegów, wyszłam z wiadomością, że to skręcenie kolana. Dostałam na nie usztywniacz i receptę na leki przeciwbólowe (które też jednorazowo mi podali).
Dobrze, że nie skończyło się gipsem... ale kurde z powodu głupich schodów?!
Jón zaśmiał się tylko z mojego skonsternowania i ruszyliśmy do wyjścia. Ten pan który nas podwiózł, już dawno pojechał. W końcu nie wiedzieliśmy ile to może potrwać. Ale na szczęście pod szpitalem stało kilka czekających na taką właśnie okazję taksówek. Gdy znaleźliśmy się w środku jednej z nich, odruchowo poprosiłam o adres rodziców i dopiero kiedy do nich dojeżdżaliśmy, zdałam sobie sprawę w jak nieciekawym położeniu jestem. Nie wypadało mi po prostu odsyłać Jón'a po tym wszystkim do samochodu. Ale przecież, z wiadomych przyczyn, jeszcze dziś rano zapewniałam mamę, że wrócę do domu sama. I co? Mam teraz z nim tam wejść i co powiedzieć? Że to mój kolega ze studiów, czy ktoś, kogo znam od kilku dni?
Z tego zdenerwowania, nawet nie zauważyłam, że już jesteśmy na miejscu.
-Wszystko ok?- zapytał widząc moje skrzywienie.
-Co? Tak...- odpowiedziałam nieprzekonywająco
-Znowu coś kręcisz... Coś z nogą?- ciagnął jak zwykle, kładąc mi rękę na obolałym kolanie.
-No... trochę boli, ale do wytrzymania. Nie o to chodzi...-
-A o co?- zmarszczył brwi
-No o moją rodzinę... Wiesz...- zaczęłam, ale nie musiałam kończyć.
-Tak wiem, niewygodne pytania. Rozumiem- uśmiechnął się ciepło, a ja odetchnęłam z ulgą i podziękowałam za zrozumienie.
-To z powodu tej nogi... nie wrócisz pewnie długo do Wrocławia?- zapytał jakby lekko zasmucony
-Nie no muszę. Mam pracę i zajęcia- stwierdziłam z rozterką
-No ale na pracę chyba dostałaś jakieś zwolnienie, co?- Jón podrapał się w głowę
-Tak. Oczywiście. Ale przecież muszę je zanieść. Poza tym jestem umówiona z koleżanką na wspólny projekt, muszę zapłacić rachunki... No nie ma szans, żeby mogła tu dłużej posiedzieć...-
-No to może... jedź ze mną. Dzisiaj?- zapytał trochę radośniej
Świetnie. Nie da mi od siebie odpocząć nawet jeden dzień. Na początku starałam się mu odmówić. Pomimo iż kusił mnie tym, że autem to wygodniej i w ogóle... Ale kiedy zdałam sobie sprawę, że jutro już wtorek, zrozumiałam, że tak czy siak to byłaby tutaj moja ostatnia noc. A z tą nogą i tak się mamie do niczego nie przydam.
Umówiliśmy się więc za pół godziny. Podałam adres kierowcy i Jón pojechał po swoje auto. Ja natomiast na jednej nodze doczłapałam jakoś do domu. Swoim stanem oczywiście wszystkich przeraziłam i długo musiałam się tłumaczyć i wiele naobiecywać, zanim w końcu matka zgodziła mi się pomóc spakować.
Jak to się stało, że w końcu nie zobaczyła mojego nieco przerośniętego kolegi? (Chodzi tu oczywiście o jego wiek, bo Jón tak na oko zbliżał się do 30, co byłoby dla niej nie małym zaskoczeniem i trudno by jej było uwierzyć, że to znajomy z uczelni o którym wcześniej mówiłam). Ano uratowała mnie jedna z tych upierdliwych turystek, która akurat u nas nocowała. W ostatnim momencie bardzo władczym i nieznoszącym sprzeciwu tonem, zawołała mamę do siebie. Pożegnałyśmy się więc w holu i tam rozstałyśmy. Ona weszła na schody, a ja otworzyłam drzwi, gdzie czekał już Jón. Wziął moją walizkę i poszliśmy do samochodu.
Był już wieczór. Czekała nas jakoś 1,5 - godzinna podróż. Po drodze zatrzymaliśmy się więc na kolacje, w takiej przydrożnej restauracji w góralskim stylu. Nie podoba mi się to. Co z tego że to góry? Co one mają wspólnego z góralami? A takich miejsc w tej okolicy jest niestety sporo. I niestety akurat tu jedzenie jest sprawdzone i dobre. W dzień moglibyśmy usiąść w ogrodzie, gdzie mielibyśmy widok na małe jeziorko i Karkonosze w oddali. Teraz mogliśmy się cieszyć tylko ich zdjęciami na ścianach. Tymczasem według mojego polecenia zamówiliśmy sobie pstrąga - podobno prosto z pobliskiego potoku...
Kiedy ruszyliśmy dalej, atmosfera zrobiła się znowu bardzo intymna. Ciemność nocy przełamywały tylko co jakiś czas przemykające latarnie uliczne. Jón znowu puścił jakąś szwedzką muzykę i podczas kiedy nie musiał trzymać ręki na skrzyni biegów, kładł mi ją na udzie. W pewnym momencie przesunął bliżej krocza, ale chyba zdając sobie sprawę, że musiał być teraz maksymalnie skupiony, nie posunął się dalej...
Wrocław jest zawsze widoczny już z daleka. A właściwie jego słynny... hmm... wzwód, jak niektórzy nazywają Sky Tower. A to dlatego, że jest ono jedynym tego typu, długim, prostym i zdecydowanie najwyższym budynkiem w mieście... Wyróżnia się czy to w dzień, czy w nocy...
Od jakiegoś czasu najkrótsza droga do centrum, czy tym bardziej do mnie, prowadzi przez dosyć nową obwodnicę. Ale Jón z nie wyjaśnionych przyczyn ją ominął.
-Przegapiłeś skręt!- ostrzegłam gdy to zauważyłam.
-Wcale nie. Jadę w bardzo dobrym kierunku. Musimy jeszcze podjechać do sklepu- oznajmił spokojnie się uśmiechając i nawet na mnie spojrzał.
Chodziło oczywiście o Bielany - największe wrocławskie centrum handlowe. Znajduje się ono właśnie na wyjeździe na autostradę. Zanim powstała obwodnica, była to swojego rodzaju brama miasta dla przyjezdnych z południa. Jest tam Ikea, Obi, Tesco i wiele innych mniejszych, czy większych firm.
Zatrzymaliśmy się trochę dalej, pod Auchanem, czy Oszołomem, jak niektórzy to zabawnie nazywają i oboje stwierdziliśmy, że nie ma sensu żebym fatygowała tą nogę, dlatego zostałam w aucie. Jón zostawił mi więc włączoną muzykę i poszedł sam, ostrzegając, bym niczego nie dotykała i nigdzie nie grzebała.
A ja dla zabicia czasu zaczęłam bawić się swoją komórką. Tylko ile można?
Po jakimś czasie przyszło mi coś do głowy. Zwróciłam już wcześniej uwagę na to, że położył aparat na tylnym siedzeniu. A to nie było z jego strony zbyt mądre, jeśli nie chciał, żebym do niego nie zaglądała.
Upewniłam się tylko, że Jón nie idzie i wbrew swojej naturze, sięgnęłam po niego zaciekawiona. Przełknęłam ślinę i włączyłam podgląd. Natrafiłam na moje fotki z zamku, z rozwianymi włosami i rumieńcem. Jednak nie umiałam się naturalnie zachowywać. Potem na te z kotłów, które były raczej po prostu śmieszne, z tymi różnymi pozami na kamieniu. No i na te ze schroniska. Teraz jak się na spokojnie temu przyglądałam, kiedy on nie stoi już nade mną, okazało się że coś jednak potrafię o sobie powiedzieć. To mnie przeraziło, bo widziałam tam kogoś zupełnie innego. Pewną siebie, chwilami nawet niegrzeczną laskę. Choć wspomnienia są jednak takie, że to on tak naprawdę ustawiał każdy mój ruch. To samo później na skałach... Wtedy okazało się, że mam więcej zdjęć, niż myślałam. Bo cała ta wielka sesja pod tytułem... ''Eliza w górach'' nie zakończyła się tam gdzie pamiętałam, a na łące - na Hali Szrenickiej. Palant pstryknął mnie jak spałam! Tylko kilka razy co prawda, ale jednak. I muszę przyznać że pierwszy raz chyba na prawdę mnie wkurzył. Bo skoro robi takie rzeczy, to ciekawe na co sobie jeszcze może pozwalać kiedy śpię. Przestało mi się to wszystko podobać...
Tymczasem spojrzałam przed siebie i zauważyłam, że Jón właśnie się zbliżał. W jednej ręce trzymał coś długiego, a w drugiej kilka reklamówek. Nie interesowały mnie jednak w tej chwili jego zakupy. Złość zaczęła mi się mieszać ze strachem. W końcu za chwile może zobaczyć mnie ze swoim aparacikiem w ręce. Miałam co prawda  jeszcze chwilę, żeby odłożyć go spokojnie na miejsce. Na razie jednak, zdecydowałam się schować go blisko siebie. Było ciemno i i tak tam go tam nie zauważy, a ja czułam, że nie mogę tego tak po prostu zostawić. Tylko czy odważę się coś zrobić...